Kto zna „Legendę o Królu Kruków”? A kto wie, co tak naprawdę kryje się za tą opowieścią? Łukasz Bernady uzupełnił ostatnio naszą wiedzę podsyłając nam cenne informacje i źródła historyczne (za co bardzo jesteśmy wdzięczni).
Pierwsza wzmianka na temat trębacza i kruków pojawia się w bajce niemieckiej wydanej przez A. Sella w zbiorze „Posener Findlinge”, jako lokalna baśń w niemieckiej literaturze Prowincji Poznańskiej. Przyjaciel króla kruków miał na imię Heinrich.
Autorem polskiej wersji jest Wujek Czesio, czyli Czesław Kędzierski który przed wojną czytał swoje bajki w poznańskiej rozgłośni. Jako polonista wykształcony na uniwersytecie lwowskim, redaktor Kuriera Poznańskiego i członek Towarzystwa Gimnastycznego Sokół potrafił oczarować słuchaczy niezwykłymi historiami. W 1929 roku zostały wydane „Bajki polskie wujka Czesia”. W książce tej ukazała się baśń „Trębacz Ratuszowy i Król Kruków”. To tutaj rozpoczęła się wędrówka trębacza po polskich tekstach kultury.
Wersja polska jest nieco „złagodzona” w porównaniu do opowieści niemieckiej, gdzie kruki wydziobują nieprzyjacielowi oczy. Wujek Czesio wprowadził wersję, w której ptaki zaledwie biją skrzydłami w twarze napastników. Heinricha z kolei zastąpił chłopiec o imieniu Bolko.
Niezależnie od odmiennych wersji z pewnością jest to opowieść o lojalności i przyjaźni, o wzajemnym szacunku i pomocy. Świetnie nadaje się nie tylko dla tych, którzy chcą poznać zakątki wieży ratuszowej.